نص بر امامت ائمه اهل بیت (ع) از منظر اصحاب اجماع امامین صادقین (ع)

امروزه شیعه امامیه تنها راه نصب امام را نص جلی و خفی یا انجام دادن معجزه که نوعی نص فعلی است می داند و درباره ضرورت تعیین و نصب امام از طرف خدا و معرفی او با نص نبی یا امام پیشین، دلایل و براهین عقلی و نقلی متعددی مطرح می کند. برای اثبات و شناخت صفاتی مانند علم و عصمت که برای امام ضروری است، هیچ راهی جز تعیین الاهی و معرفی پیامبر وجود ندارد. بر این اساس، هر فردی که پیامبر (ص) بر امامت او تصریح و تنصیص کرده باشد امام است. اصحاب اجماع امامین صادقین (ع) از ثقه ترین شیعیان عصر حضورند که می توان به استناد باورهایشان در آن دوران، ریشه های تاریخی باور کنونی بر امامت را در دوره حیات ایمه (ع) پی جویی کرد. بر اساس وقایع تاریخی، ابراز عقاید و مناظرات ایشان با سایرین، می توان به این واقعیت دست یافت که به رغم نظر برخی از متفکران شیعی معاصر، در زمینه باور بر امامت ایمه اهل بیت (ع)، در بدنه عمومی جامعه شیعی تطوری خاص که حکایتگر تکامل در این باور باشد به دست نمی آید و غالب شیعیان عصر حضور نیز همچون شیعیان امروز به منصوص از سوی خدا و رسول بودن امامان باور داشته اند.