نقش تلقیح بذر گندم (Triticum aestivum L) با کودهای زیستی در کاهش خسارت ناشی از تنش خشکی

به منظور بررسی اثر تلقیح بذر گندم با کودهای زیستی در کاهش خسارت تنش خشکی انتهای فصل رشد، آزمایشی در سال زراعی 91-1390 در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان تهران اجرا شد. چهار تیمار تلقیح بذر با کود زیستی (عدم تلقیح، تلقیح با قارچ میکوریزا Glomus intraradices، تلقیح با باکتری ازتوباکتر Azotobacterchroococcum و تلقیح با هر دو ریزجاندار) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند و همزمان، آزمایش مشابه دیگری (تیمارهای یکسان، نوع خاک یکسان و شرایط کاشت، داشت و برداشت مشابه) اما در محیط تنش (قطع آبیاری در زمان ورود 50 درصد بوته ها به فاز گلدهی) اجرا شد. نتایج نشان داد که تنش قطع آبیاری در زمان 50 درصد گلدهی سبب کاهش عملکرد دانه در سطح آماری 1 درصد شد. میانگین عملکرد دانه با 3/21 درصد کاهش از 7763 کیلوگرم در هکتار برای آبیاری مطلوب به 6108 کیلوگرم در هکتار رسید و به طور عمده ناشی از کاهش تعداد دانه در خوشه، تعداد پنجه بارور، عملکرد ماده خشک و تا حد کمتری وزن هزار دانه بود. درصد پروتئین و فسفر دانه در شرایط تنش، افزایش نشان داد اما این افزایش تنها برای درصد پروتئین معنی دار بود. تعداد پنجه بارور، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد زیستی، عملکرد دانه، درصد و عملکرد پروتئین، درصد و عملکرد فسفر و محتوای نسبی آب برگ تحت تاثیر تلقیح بذر با کود زیستی قرار گرفتند. اثر مثبت تلقیح بذر بر عملکرد دانه، برای قارچ میکوریزا تا حدی بیشتر از ازتوباکتر بود اگرچه هر سه سطح تلقیح سبب افزایش میانگین عملکرد دانه در مقایسه با شاهد شد. میانگین عملکرد دانه در تیمار تنش و بدون انجام تلقیح معادل 5437 کیلوگرم در هکتار بود اما در همین شرایط، انجام تلقیح سبب افزایش آن به 6463، 6129 و 6403 کیلوگرم در هکتار به ترتیب برای میکوریزا، ازتوباکتر و تلقیح توام گردید. درصد و عملکرد پروتئین و همچنین درصد و عملکرد فسفر دانه در اثر تلقیح بذر افزایش نشان داد. تنش خشکی در فاز زایشی اثری بر محتوای نسبی آب برگ نداشت. با این حال انجام تلقیح سبب افزایش درصد محتوای نسبی آب برگ ها و بهبود دوام سطح برگ گندم شد.