تاثیر تمرین تناوبی و تداومی بر برخی از نشانگران آپوپتوز در بافت قلب موش های صحرایی

آپوپتوز فرایندی بسیار سازمان یافته و برنامه ریزی شده است که نقش حیاتی در نظارت بر انواع رویدادهای سلولی غیرپاتولوژیک دارد، با وجود این تاثیر فعالیت های ورزشی با شدت های مختلف بر آپوپتوز هنوز به طور کامل شناخته شده نیست. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی و تداومی بر برخی از نشانگران آپوپتوز در بافت قلب موش های صحرایی بود. 20 سر موش صحرایی به طور تصادفی در چهار گروه کنترل هفته اول، کنترل هفته آخر، تمرین تناوبی و تمرین تداومی تقسیم شدند. تمرینات تناوبی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 8-2 اینتروال با شدت 110-85 درصد حداکثر سرعت دویدن و تمرینات تداومی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته 40-16 دقیقه معادل 60-55 درصد حداکثر سرعت دویدن انجام گرفت. به منظور تجزیه وتحلیل یافته های تحقیق از آزمون های آماری t مستقل و MANOVA  در نرم افزار SPSS استفاده شد (05/0≥P). سطوح بیان ژنی Bax، کاسپاز9 و نسبت Bax به Bcl-2 در گروه های تمرین تداومی و تمرین تناوبی به طور معنا داری پایین تر از گروه کنترل هفته آخر بود (05/0≥P)؛ سطوح بیان ژنیBcl-2  در گروه تمرین تناوبی به طور معنا داری بالاتر از گروه کنترل هفته آخر بود (05/0≥P) تفاوت معنا داری در سطوح بیان ژنیBcl-2 ، کاهش Bax، کاسپاز 9 و نسبت Bax به Bcl-2 در گروه های تمرین تناوبی و تمرین تداومی وجود نداشت (05/0≤P). به نظر می رسد تمرین تناوبی و تداومی تاثیرات یکسانی بر سازگاری های ضد آپوپتوز سلول در بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد اسپراگ دوالی دارد.