بررسی تطبیقی مسئله رویت الهی در المیزان و المنار با تاکید بر آیه میقات (اعراف: 43)

رویت به معنای دیدن با چشم ظاهری یا با قوه تخیل و همچنین در معنای تفکر و تعقل یکی از صفات سلبی خداوند است و مورد تنازع بین مفسران شیعی و سنی است. در این مقاله مسئله رویت الهی در المیزان و المنار با تاکید بر آیه میقات به روش توصیفی-تحلیلی و به صورت تطبیقی بررسی می شود. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که وجه اشتراک دیدگاه این دو مفسر در این است که هر دو رویت خدا را با چشم ظاهری در این دنیا محال می دانند، اما خدا را در آخرت قابل رویت می دانند با این تفاوت کهاز نظر علامه طباطبایی دیدن خداوند نوعی درک و شعور است که با آن حقیقت و ذات هر چیزی بدون وساطت چشم یا فکر درک می شود که همان علم حضوری نسبت به خداوند است. رشید رضا ایده بلاکیف را به عنوان راهکار تنزیهی خود مطرح می کند. وی امکان رویت خدا در آخرت را ثابت می کند و این رویت را کامل ترین و برترین نعمت روحانی خداوند معرفی می کند و مستند خود را آیه 17 سوره سجده و حدیث قدسی پیامبر (ص) در مورد نعمت های خداوند برای بندگان در قیامت می داند.