حمایت حقوق بشر: نقش ظرفیت های نهادها و سازگاری انتخابی

سازگاری منتخب/انتخابی روند تطبیق قوانین بین المللی حقوقی با شرایط محلی را توصیف می کند. زمینه های نهادی و فرهنگی برای سازگاری انتخابی شامل روندی هستند  که طی آن رویه های نهادی و ساختار های سازمانی غیر محلی با هنجارهای محلی مورد استفاده قرار می گیرند. این روند را می توان با استناد به اجرای محلی رژیم های بین المللی حقوق بشر نشان داد. سازگاری انتخابی با روش هایی امکان پذیر می شود که دولت ها، نخبگان و دیگر جوامع تفسیری ترجیحات هنجاری خود را در جریان تفسیر و به کارگیری قوانین عملی بیان کنند. سازگاری انتخابی به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله ادراک، مکمل بودن و مشروعیت. ادراک بر فهم هنجارها و رویه های خارجی و محلی تاثیر می گذارد. در واقع یک اصل فیزیک هسته ای،  شرایطی را که به وسیله آن می توان پدیده های ظاهرا متناقض را به روش هایی ترکیب کرد که خصوصیات اساسی هر مولفه حفظ شود و در عین حال این امکان را برای آن ها فراهم سازد که با هم به شکلی تقویت کننده و موثر همکاری کنند را به صورت کامل توصیف می کند. مشروعیت به میزان حمایت اعضای جامعه محلی از اهداف و پیامدهای سازگاری انتخابی بستگی دارد. از آنجایی که جوامع تفسیری محلی تلاش می کنند تا قوانین بین المللی را با هنجارهای محلی هماهنگ کنند، این سه عامل تاثیر به سزایی در پیروی نهادهای محلی از رژیم های بین المللی حقوق بشر دارند. در این مقاله الگوی سازگاری انتخابی بر عملکرد تعهدات بین المللی حقوق بشر مانند حق بر توسعه اعمال خواهد شد و نشان می دهد که چگونه سازگاری انتخابی بر پویایی حق بر توسعه تاثیر می گذارد و همچنین چگونه پیروی از قوانین بین المللی حقوق بشر می تواند متناسب با فرهنگ حقوقی و سیاسی محلی باشد.