خاستگاه کانسار اسکارن آهن دوروجین (شمال خاور اصفهان): شواهد کانی شناسی و میانبارهای سیال

گرانیتویید دوروجین در شمال خاوری اصفهان، در بخش میانی پهنه ارومیه-دختر و در میان مجموعه آتشفشانی-رسوبی قرار گرفته است. کانسار آهن دوروجین، یکی از چند کانساری است که توده درونی دوروجین در سنگ های دربرگیرنده اش بطور پراکنده، پدید آورده است. طبق شواهد میکروسکوپی، مجموعه کانی های ولاستونیت، گارنت، پیروکسن (دیوپسید)، آمفیبول، اپیدوت، فلدسپار، کلسیت و کوارتز، کانسار دوروجین به رده اسکارن های کلسیم دار منسوب می شود که در دو مرحله پیش رونده و پس رونده شکل گرفته اند. برپایه داده های تجزیه ریزکاوالکترونی، برخی گارنت ها در مرکز، آندرادیت (An92-97Gr1-5) و در حاشیه، گراندیت (An53-66Gr30-41Sp2-4) هستند. در ابتدا میان بارهای سیال آندرادیت با دمای 369 تا 444 درجه سانتیگراد و شوری 22/11 تا 96/12 درصد وزنی نمک طعام از سیالات ماگمایی منتج شده اند در حالیکه با تغییر شرایط اسیدیته محیط و بازشدن سامانه اسکارنی، میان بارهای سیال گراندیت، اپیدوت و کلسیت با دمای 221 تا 305 درجه سانتیگراد و شوری 4/0 تا 11/10 درصد وزنی نمک طعام، با آمیختگی و رقیقشدگی آبهای اولیه ماگمایی با آبهای جوی همراه شده اند. نسبت ایزوتوپی استرانسیوم گارنت که بین 70760/0 تا 70805/0 تغییر میکند نقش محلولهای ماگمایی را در تشکیل گارنت آندرادیتی نشان می دهد.