تاثیر استفاده از چشم بند و گوش بند بر سطح بیقراری و بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه

 از مهمترین مشکلات بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه افزایش بار حسی است و یکی از مهم ترین پیامدهای افزایش بار حسی بروز اختلالات عصبی و  روانی از جمله دلیریوم و بیقراری می باشد و از طرفی بروز دلیریوم باعث افزایش نیاز به داروهای آرامبخش می شود. با استفاده از روش ها و ابزارهای غیر تهاجمی از جمله چشم بند و گوش بند، از طریق کم کردن اثر عوامل محیطی می توان به کاهش بروز دلیریوم و  عوارض آن کمک کرد.

پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو گروهی است که بر روی 88 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه مرکز آموزشی درمانی بعثت شهر همدان در سال 1396 انجام گرفت. مداخله به مدت 7 شب و از شب دوم بستری انجام شد. در گروه مداخله برای بیماران از ساعت 10 شب تا 6 صبح همزمان از چشم بند و گوش بند استفاده و در گروه کنترل، مداخله خاصی انجام نشد. جهت جمع آوری اطلاعات دموگرافیک از پرشسنامه پژوهشگر ساخته که تعیین اعتبار و روایی شده بود. جهت سنجش بروز دلیریوم از پرسشنامه (CAM- ICU Confusion Assessment Method fore the ICU) و پرسشنامه Richmond Agitation - sedation scale RASS جهت بررسی سطح بیقراری استفاده گردید. داده ها با نرم افزار آماری SPSS 20 در سطح معناداری 05/0 و با استفاده از آزمون های آماری کای دو، تی تست مستقل، Ancova repeated measure  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  نتایج مطالعه نشان داد بیماران در دو گروه مداخله و کنترل از نظر مشخصات دموگرافیک، شرایط اتاق و علل بستری در بخش، تفاوتی نداشتند. همچنین نتایج نشان داد استفاده از وسایلی نظیر گوش بند و چشم بند به طور معناداری باعث کاهش سطح بیقراری (بر اساس مقیاس RASS) بیماران در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل گردید 001/0 =p . همچنین میزان بروز دلیریوم (بر اساس مقیاس CAM- ICU) در گروه مداخله کاهش معنادار آماری نسبت به گروه کنترل داشت. 001/0 <p

استفاده از وسایل محافظت کننده چشم و گوش می تواند باعث کاهش بروز میزان بروز دلیریوم و کاهش سطح بیقراری بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه شود.