مقایسه میزان آنزیم لاکتات دهیدروژناز (LDH) در بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن قبل و بعد از درمان پریودنتال

بیماری پریودنتال یک بیماری التهابی بافت های حمایت کننده دندان است که توسط میکروارگانیسم های خاص ایجاد شده و منجر به تخریب پیش رونده لیگامان پریودنتال PDL (Periodontal Ligament) و استخوان آلویول همراه با تشکیل پاکت یا تحلیل لثه و یا هر دو می شود. امروزه از بزاق به عنوان یک مایع تشخیصی در پزشکی و دندانپزشکی استفاده شده و فرآورده های آن (همچون آنزیم ها، ایمنوگلوبین ها، هورمون ها و فرآورده های باکتریایی) می تواند نشان دهنده بیماری های پریودنتال باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری آنزیم LDH (Lactic Dehydrogenase) در بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن مراجعه کننده به بخش بیماری های لثه دانشکده دندانپزشکی مشهد پیش از درمان و مقایسه آن با مقادیر پس از درمان انجام شد.

این مطالعه در ارتباط با بیماران مراجعه کننده به بخش پریودانتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1394 انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه مداخله ای به صورت مبتنی بر هدف می باشد. پس از ارایه فراخوان، نمونه گیری از 30 بیمار صورت گرفت. میزان Attachment lossبه صورت پاکت با عمق 6-4میلی متر به عنوان معیار ورود به پژوهش در نظر گرفته شد و حتی المقدور از نظر کنترل پلاک یکسان انتخاب گردید. نمونه های بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت متوسط قبل از درمان فاز یک (Scaling & Root Planning و آموزش بهداشت) و چهار هفته پس از درمان تهیه شد. حدود 3 میلی متر از بزاق کامل تحریک نشده به کمک  Spittingmethod از هر نفر جمع آوری گردید و بلافاصله داخل میکروتیوبی با دمای 20- درجه قرار گرفت و به آزمایشگاهی با دمای 80- درجه انتقال یافت. پیش از شروع کار، دمای تمام نمونه ها به دمای اتاق رسید و نمونه ها به مدت 5 دقیقه با سرعت 3000 دور در دقیقه سانتریفیوژ شدند. از مایع شفاف رویی جهت آنالیز میزان LDH استفاده گردید. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون t تحلیل شدند.

یافته ها نشان دادند که میانگین سطح LDH بیماران قبل از درمان 8/57±1484 و میانگین آن پس از درمان 4/25±1112 میکروگرم بر لیتر بوده است. سطح LDH بزاق بیماران قبل و بعد از درمان تفاوت معناداری با یکدیگر داشت (01/0=p).

نتایج نشان دادند که سطح آنزیم  LDH به طورقابل ملاحظه ای دربزاق بیماران پریودنتال قبل از درمان نسبت به پس از درمان بالاتربودکه این خودناشی ازفرایندهای پاتولوژیکی می باشدکه دربافت پریودنتال اتفاق افتاده ومنجر به آزادسازی این آنزیم های درون سلولی شده است.