مقاومت به داروهای ضدقارچی در بیماری های پوستی ناشی از مخمرها: مکانیسم، اپیدمیولوژی و دیدگاه بالینی

عفونت های قارچی سطحی، شایع ترین شکل عفونت های انسانی هستند. متداول ترین دارو های ضد قارچی عبارتند از آزول ها، پلی ان ها و اکینوکاندین ها. به دلیل تعداد محدود داروهای ضدقارچ موجود، سمیت آن ها و ظهور سویه های مقاوم (ذاتی یا اکتسابی) جهت توسعه ی استراتژی های ضدقارچی نیاز می باشد. اخیرا محققین در پی یافتن داروهای ضدقارچی جایگزین هستند. این مطالعه، مروری بر عملکرد و مکانیسم های مقاومت در برابر داروهای ضدقارچی، جست وجوی داروهای جدید، ژن های مقاوم به دارو، استفاده از درمان ترکیبی و تعدیل سیستم ایمنی (با استفاده از سایتوکاین ها و گاما اینترفرون که می تواند بینش تازه ای در مبارزه با عفونت های قارچی ایجاد کند) دارد. تحقیق به روش مروری انجام شد و مطالعه ی وسیعی در مورد مکانیسم عملکرد و مقاومت ضدقارچی با استفاده از کلیدواژه های antifungal drugs، drug resistance و pathogenic fungi در پایگاه های اطلاعاتی معتبر پزشکی به طور عمده PubMed انجام شد. مقاله هایی که بیشترین ارتباط را با اهداف نگارش این مقاله داشتند انتخاب و مطالعه شدند. مشکلات مربوط به مقاومت در برابر دارو های ضدقارچ و ظهور گونه های قارچی مقاوم، تقاضای زیادی برای داروهای قارچی جدید ایجاد کرده است. پیچیدگی شرایط بالینی بیماران مبتلا به عفونت قارچی مقاوم مانع از یک رویکرد آسان در تشخیص، پیشگیری و مقاومت به داروهای ضدقارچ است. ادامه ی تحقیقات، نقش تست های حساسیت دارویی برای عفونت های قارچی مقاوم و راهکارهای بالینی مورداستفاده برای مبارزه با مقاومت را نشان خواهد داد.