«تاملی بر روایات مجعول در آثار عطار و مولوی» با مطابقت قرآن، تورات و انجیل (با تاکید بر روایت هاروت و ماروت)

مطالبی در آثار ادبا و شعرا با برخورداری از زیبایی های خاص مطرح می گردد جنبه های جمال شناسی آن موجب می شود خواننده بدان معتقد گردد، به ویژه اگر گویندگانی چون عطار و مولوی باشند. نگارنده در پژوهش حاضر، بر آفرینش های هنری آثار مولوی و عطار نگاهی دیگر داشته و جلوه هایی از استفاده شاعران بزرگ عرفانی از روایت های تفسیری غیرواقعی در آن ها بازنموده شده است. هدف اصلی تحقیق، نگاهی دیگرگونه به تمثیل هاروت و ماروت از دیدگاه عطار و مولوی و بررسی روایات مجعول آن در آثار آن ها است. روش تحقیق در این نوشتار به روش پژوهشی توصیفی -تحلیلی استفاده شده است. نتیجه تحقیق نشان می دهد که شیوه بهره گیری عطار و مولوی از روایات مجعول و اغلب داستان های تمثیلی چون هاروت و ماروت، این است که در آثار مولوی چون مثنوی گاه مفصل و در آثار عطار با ایجاز و نوعی تلمیح بسیار ظریف دیده می شود و بیشتر اهداف حکمی و عرفانی خویش را (گاه بدون توجه به اصالت حکایت و داستان)، در نظر داشته اند تا پیام داستان را به مخاطبان خویش القا کنند و به نظر می رسد اگرچه از روایات مجعول و اسراییلیات استفاده کرده، مولوی و به ویژه عطار، آگاهی چندانی از انجیل و تورات نداشته اند.