یک آیه،یک برداشت

« وکاین من نبی قاتل معه ربیون کثیر فما وهنوا لما اصابهم فی سبیل الله وما ضعفوا وما استکانوا والله یحب الصابرین » "و چه بسیار پیامبرانی که همراه او توده ‏های انبوه کارزار کردند و در برابر آنچه در راه خدا بدیشان رسید سستی نورزیدند و ناتوان نشدند و تسلیم [دشمن] نگردیدند و خداوند شکیبایان را دوست دارد". (آیه 146 سوره مبارکه آل عمران) آیه شریفه فوق بیان می دارد که "از جمله ویژگی هایی که یک مدیر شایسته باید از آن برخوردار باشد، عنصر امید به آینده است". در راس همه مدیریت ها، مدیریت خداوند متعال است و اگر قرآن کریم را از جنبه برخورد مدیریتی خداوند متعال با انسان مورد مطالعه و دقت نظر قرار دهیم، خواهیم دید که آفریدگار جهان، به بهترین شکل از عنصر امید در مدیریت خود برای تکامل انسان استفاده نموده است و این عنصر در مسایل اخلاقی، سیاسی، اقتصادی و در جنبه های فردی و اجتماعی و امور دنیوی و اخروی به چشم می خورد. برای اینکه انسان بتواند در راستای سازندگی خود و رسیدن به قله تکامل از ظرفیت خویش نهایت بهره برداری را بکند، خداوند متعال یاس و ناامیدی را مطلقا ممنوع ساخته و به هیچ کس اجازه نمی دهد که در هیچ شرایطی، از عنایات او جهت وصول به کمالات مایوس شوند و لذا قرآن کریم تصریح می کند که فقط افراد کافر و گمراه از رحمت و فضل خداوند متعال مایوس می شوند و نیز راه توبه را برای همگان باز می داند. رهبران الهی و مدیران شایسته به بهترین شکل ممکن از عنصر امید برای رشد و پیشرفت جامعه استفاده می کنند، به گونه ایکه در سرتاسر تاریخ زندگی انبیای الهی هرگز یاس و ناامیدی به چشم نمی خورد، بلکه همه جا سخن از امید به آینده و مقاومت است. در مجموع می توان گفت مدیر سازمانی که عنصر امید به آینده در او به خوبی نهادینه شده باشد، در نهایت سختی و مشکلات، مایوس نشده و یک مدیر شایسته می داند که حتی در ناامیدی ها باید امیدوارتر بود و با توجه به امیدی که به آینده وجود دارد، توان بیشتری برای برنامه ریزی و بهره برداری از امکانات صرف کرده و سازمان را در جهت مطلوبی، مطابق اهداف از پیش تعریف شده به پیش برد.