اثر مقایسه ای جاذب های سموم بر جذب مواد معدنی کم مصرف در شرایط آزمایشگاهی و غلظت سرمی آن ها در بره بلوچی

هدف از این پژوهش بررسی اثر بنتونیت، کایولن و کربن فعال بر جذب مس، آهن و منگنز به روش های برون تنی و درون تنی در بره بلوچی بود. در آزمایش برون تنی، اثر جاذب بر جذب مواد معدنی در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل با محلول های استاندارد مس، آهن و منگنز با غلظت های به ترتیب هفت، 20 و 30 میلی گرم بر لیتر، چهار سطح جاذب ها (بدون جاذب، 10، 20 و 40 گرم در لیتر) و PH سه  5/5، 6/4 و 7/5 و به مدت 60 دقیقه انکوباسیون بررسی شدند. در آزمایش درون تنی، اثر افزودن بنتونیت، کایولن و کربن فعال در سطوح صفر (شاهد)، 10 و 20 گرم در کیلوگرم به خوراک با استفاده از 36 راس بره پرواری در سن 7-6 ماهگی، به مدت 90 روز در قالب طرح کاملا تصادفی بررسی شد. مصرف خوراک، افزایش وزن و غلظت مس، آهن و منگنز خون و پشم در روزهای صفر، 45 و 90 آزمایش اندازه گیری شد. در آزمایش برون تنی، کربن فعال بیشترین و کایولن کمترین جذب عناصر معدنی را با افزایش جاذب و pH داشتند (p<0/05). در آزمایش درون تنی اثر تیمارها بر مصرف خوراک، وزن بدن، افزایش وزن، ضریب تبدیل خوراک و مقدار آهن پشم و خون معنی دار نبود. مقدار مس و منگنز خون و پشم در بره های تغذیه شده با جاذب کمتر از تیمار شاهد بوی (p<0/05). به طورکلی، استفاده از جاذب ها به خصوص کربن فعال در غلظت پایین باعث جذب کمتر مواد معدنی می شود. همچنین، از روش آزمایشگاهی می توان برای انتخاب جاذب بدون انجام آزمایش های حیوانی استفاده کرد.