تاثیر تجویز خوراکی آستاگزانتین و نمک صفراوی بر فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و فاکتورهای بیوشیمیایی خون ماهی پرت (Cichlasoma synspilum × Cichlasoma citrinellum) طی دوره محرومیت غذایی

هدف از مطالعه بهبود سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و شاخص های بیوشیمیایی پلاسمای ماهی پرت در طی دوره محرومیت غذایی بود. 198 قطعه ماهی پرت (میانگین وزنی2/6±5/25 گرم و میانگین طولی43/0±34/6 سانتی متر) در سه تیمار شامل تیمار شاهد (جیره پایه)، تیمار آستاگزانتین (جیره حاوی 4 گرم بر کیلوگرم آستاگزانتین) و تیمار آستاگزانتین- نمک صفراوی (جیره حاوی 4 گرم بر کیلوگرم آستاگزانتین و 1200 میلی گرم بر کیلوگرم نمک صفراوی) به مدت 90 روز تغذیه، سپس به مدت 7 روز در معرض محرومیت غذایی قرارگرفتند. خونگیری از ماهیان در پایان دوره تغذیه (قبل از تنش محرومیت غذایی) و پس از آن صورت گرفت و آنزیم های اکسیداتیو و برخی پارمترهای بیوشیمیایی خون ماهیان سنجیده شد. نتایج نشان داد تغذیه با جیره حاوی آستاگزانتین به تنهایی می تواند باعث کاهش سطح آنزیم های اکسیداتیو در مقایسه با گروه شاهد در پایان دوره تغذیه شود، در حالی که کاهش سطح آنزیم های کبدی آسپارات آمینوترانسفراز و آلانین آمینو ترانسفراز پلاسما، تنها در گروه ماهیان تغذیه شده با آستاگزانتین و نمک صفراوی مشاهده شد (05/0>p). محرومیت غذایی منجر به افزایش معنادار آنزیم های اکسیداتیو پلاسما در گروه شاهد شد (05/0>p). درحالی که چنین تغییراتی در تیمارهای تغذیه شده با آستاگزانتین و یا آستاگزانتین- نمک صفراوی مشاهده نشد (05/0>p). به طورکلی می توان بیان داشت که محرومیت غذایی منجر به افزایش معنادار آنزیم های اکسیداتیو و کاهش سطح آنزیم های کبدی و پروتئین پلاسمای ماهی پرت می شود، بااین وجود می توان با افزودن آستاگزانتین به تنهایی یا در تلفیق با نمک صفراوی به جیره، اثرات محرومیت غذایی را حداقل در برخی شاخص ها، کاهش داد.