بررسی اثر اوره آهسته رهش و ملاس، بر هیستومورفومتری شکمبه، شیردان و فراسنجه های تخمیر شکمبه‏ای بره های پرواری

این تحقیق جهت بررسی خصوصیات تخمیری شکمبه و تغییرات هیستومورفومتری شکمبه و شیردان، ناشی از افزودن اوره آهسته رهش و ملاس به جیره ی غذایی گوسفندان پرواری انجام شد.  پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار شامل شاهد، دو منبع نیتروژن غیر پروتیینی اوره ی معمولی (6/1 درصد) و اوره ی آهسته رهش (8/1 درصد) با و بدون ملاس (صفر و 20 درصد) و 7 تکرار با استفاده از 35 راس بره ی نر نژاد عربی، به مدت 105 روز انجام شد.  جیره‏های مورد استفاده شامل 70 درصد کنسانتره و 30 درصد علوفه بودند.  در مقایسه با جیره ی شاهد، استفاده از اوره ی آهسته رهش باعث کاهش غلظت استات شد.  افزودن ملاس به جیره موجب افزایش غلظت بوتیرات و کل اسیدهای چرب فرار شکمبه نسبت به جیره ی شاهد شد.  در جیره ی شاهد، pH شکمبه نسبت به تیمار های حاوی منابع نیتروژن غیر پروتیینی پایین تر بود.  در مقایسه با اوره ی معمولی، استفاده از اوره ی آهسته رهش با و بدون ملاس، در جیره ی غذایی، باعث افزایش عمق غدد معده ای، کاهش ضخامت طبقه ی زیر مخاطی و نیز کاهش ضخامت طبقه ی عضلانی شد.  افزودن ملاس باعث افزایش ارتفاع سلول‏های پوششی و کاهش تعداد سلول های مرزنشین و اصلی شیردان شد.  در مطالعات سلولی اثرات تخریبی سلول های پوششی و افزایش بافت لنفوییدی منتشر ناشی از ملاس مشاهده شد.  به طور کلی تفاوت معنی داری بین منابع نیتروژن غیر پروتیینی مورد استفاده روی ساختار بافت دستگاه گوارش مشاهده نشد.  با توجه به اثرات مخرب ساختاری استفاده از ملاس بر بافت‏های اندام‏های گوارشی مورد بررسی، استفاده از 20 درصد ملاس قابل توصیه نمی‏باشد.