بررسی اثر تجویز آگونیست و یا آنتاگونیست گیرنده Nociceptive Orphanin/FQ بر وضعیت تشنجی و اختلال رفتاری در مدل تجربی صرع کاینیکی در موش صحرایی نر

صرع لوب گیجگاهی نوعی اختلال مزمن نورولوژیک است که ویژگی اصلی آن تشنجات خودبخودی، اختلال در روندهای حافظه و یادگیری، تحلیل رفتن نورون، جوانه زدن فیبرهای خزه ای و آپوپتوز بافتی است. دراین مطالعه، اثرات  آگونیست (MCOPPB) و آنتاگونیست (SB612111) گیرنده NOP بر مدل تجربی صرع وعوارض شناختی و بافتی ناشی از آن بررسی شد.

تعداد 50 سر موش صحرایی نر به شش گروه شم، گروه صرعی، گروه صرعی تحت تیمار با والپروییک، گروه صرعی تحت تیمار با آگونیست و آنتاگونیست گیرنده NOP  تقسیم شدند. در پایان کار، رفتار تشنجی، حافظه کوتاه (Y-maze) و بلند مدت (شاتل باکس)، میزان GFAP و مطالعات بافتی (رنگ آمیزی نیسل، تیم و آپوپتوز) انجام شد. 

القای صرع توسط اسید کاینیک با رفتار تشنجی بارز، اختلال در حافظه و یادگیری و آسیب بافتی همراه بود. تیمار موش های صرعی با آگونیست NOP،  تشنجات حاصل از اسیدکاینیک را کاهش داد، ولی بر بهبود حافظه تاثیری نداشت. تجویز آنتاگونیست گیرنده NOP  برروی رفتار تشنجی موثر نبود، اما  موجب بهبود حافظه شد. هر دو آگونیست و آنتاگونیست گیرنده NOP موجب افزایش تراکم نورون های هیپوکمپ، کاهش شدت جوانه زدن فیبرهای خزه ای، کاهش میزان GFAP و آپوپتوز سلول های هیپوکمپ شد.

پیش درمان حیوانات صرعی با آگونیست و آنتاگونیست گیرنده NO علاوه بر کاهش وقوع تشنجات موجب بهبود حافظه فضایی کوتاه مدت و آسیب های بافتی هیپوکمپ می شود.