تحلیل و تبیین جایگاه مدل طراحی آموزش واقع گرا در میان رویکردهای عمده به طراحی آموزشی و چگونگی کاربرد آن در عمل

پژوهش حاضر به تبیین جایگاه مدل طراحی آموزش واقع گرا در میان رویکردهای عمده به طراحی آموزشی و چگونگی کاربرد آن در عمل پرداخته است. روش پژوهش در این مطالعه، روش تحلیل محتوای کیفی به‎شیوه استقرایی بوده که با مطالعه منابع تخصصی مرتبط در حوزه آموزش واقع گرا، اطلاعات لازم جهت پاسخ گویی به سوالات پژوهش فراهم گردید. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که مدل طراحی آموزش واقع گرا به دلیل تاثیرپذیری از دیدگاه های یادگیری موقعیتی، استاد- شاگردی، و یادگیری مشارکتی؛ بخشی از اهداف سازنده گرایی در آموزش و پرورش را تحقق می بخشد و بنابراین، این مدل در دسته مدل های طراحی آموزشی براساس رویکرد سازنده گرایی قرار می گیرد. آموزش واقع گرا علی رغم مشابهت با یادگیری مبتنی بر مساله؛ درنوع و نقش مساله، فرایند حل مساله، چگونگی جمع آوری داده و ابزارهای مورد استفاده با آن تفاوت دارد. این مدل؛ با تلفیق اصول یادگیری موقعیتی و زمینه کلان از طریق تکنولوژی ویدیوی تعاملی در محیط یادگیری مبتنی بر مساله، تفکر و تعقل یادگیرندگان را ارتقاء می دهد. با گنجاندن مسایل قیاسی و مسایل گسترش یافته در آموزش، یادگیرندگان را قادر می سازد که ضمن کشف مفاهیم اصلی درس به انتقال یادگیری نیز دست یابند. مدل طراحی آموزش واقع گرا با اتکا به اصول سازنده گرایانه که در این مطالعه معرفی می شود، می‎تواند راهنمای عمل مناسبی برای طراحان آموزشی و معلمان باشد.