نقش بلاغت در سبک طنزپردازی بیدل و کلیم

با بررسی اشعار طنزآمیز شاعران سبک هندی، میتوان به تاریخی جدید و متفاوت با آنچه در کتب تاریخی نوشته شده است، دست یافت. تاریخ دقیق از ملتی که در قرن های یازدهم و دوازدهم هجری در ایران میزیسته اند و در آن از مسایل اجتماعی، اخلاقی، فرهنگی، دینی و... صحبت به میان آورده اند؛ به بیان دیگر در طنز سبک هندی، تاریخ بیدادها، نابسامانیها و بی رسمیهای مردم آن روزگار آمده است که بر خلاف تاریخ محض که هرگز تکرار نمیشود، همواره گریبانگیر جوامع بشری است. شاعران طنزپرداز سبک هندی در ساختار طنزهای خود، با زبان ادبی- هنری و با آگاهی از رموز بلاغت و به کارگیری شگردهای گوناگون آن، کلام رندانه خود را در خطاب به اهل تفکر و تامل سروده اند. جستار حاضر با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی در تلاش است، میزان تاثیرگذاری شگردهای بلاغی را در اشعار طنزآمیز دو نفر از شاعران معروف سبک هندی؛ یعنی بیدل دهلوی و کلیم کاشانی کشف کند. برای دستیابی به این هدف، اشعار طنزآمیز این دو شاعر، مورد بررسی قرار گرفت و عناصر بلاغی موجود در طنز آنها مشخص شد. طنزهای ایشان از نوع طنز تمثیلی است که عناصر بلاغی در آن سهم عمده ای ایفا میکند. در این مقاله به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که کدام عناصر بلاغی در سبک طنزپردازی بیدل و کلیم بیشترین نقش را داشته اند؟<-p> <-p>