فرم سیاست در نظریه حقیقت انتقادی: مطالعه موردی طرح جورجو آگامبن

نیچه،از پیشتازان تبار فلسفه انتقادی، در «تبارشناسی اخلاق» خود می‌گوید، برای «انسان»، مسئله اصلی زندگی، نه خود رنج کشیدن، بلکه «معنایی» است که رنج‌‌کشیدن‌هایشدارد. اگرهمین تقلای مکرر و پیوسته «معناجویی» ازپس ایدیولوژی‌ ها و رژیم‌های حقیقت هنجاری رامحورگفتاری بدانیم که «فلسفه انتقادی» نامیده می‌شود،درخواهیم یافت که فلسفه انتقادی،پیوندی وثیق بااحیا و طرح دوباره «حقیقت»،آنهم درجهانی داردکه حقیقت و «معنا»،همواره به  پای ارزش‌هایی نظیر «فایده» و «لذت» ازیک‌سو و بنیادگرایی وخشونت ازسوی دیگربه مسلخ آورده می‌شود.روشن است که در چنینن بردی برای «حقیقت»،آنچه حایزاهمیت است،نه صرفاپی‌ریزی یک «هستی‌شناسی حقیقت»، یا «انسان‌شناسی» ومعرفت‌النفس انتقادی،بلکه ترسیم وپیش کشیدن «چهره‌ای» است که این نظریه حقیقت انتقادی،برای جهان انسانی وروابط میان انسان‌هابه‌بارخواهدآورد؛چهره‌ای که بیش ازهر چیز،خودرادر «فرم سیاست»،نمایان می‌کند.دراین مقاله،تلاش نظری فیلسوفان انتقادی،برای بازسازی نسبت میان «طرح حقیقت» بافرم سیاست راازخلال نظریه جورجوآگامبن،فیلسوف انتقادی معاصر،دنبال می‌کنیم. جایی که آگامبن،به میانجی «انسان‌شناسی» ونظریه حقیقت،تلاش می‌کندتاآپاراتوس یافرمی رابرای روابط انسانی به پیش بکشدکه سودای حقیقت‌جویی انسان راباکنش خلاقانه وآزادازسلطه،پیوندزندوجایی برای کنش معطوف به حقیقت دراجتماع آینده بازنگاه دارد.