مقایسه غلظت فلزات سنگین در بافت جگر، عضلات ران، سینه و سنگدان مرغ های توزیع شده در سطح شهر شیراز: ارزیابی خطر

امروزه حضور فلزات سنگین در محیط زیست و تجمع آن ها در زنجیره غذایی و بنابراین مواجهه انسان با آن ها یک خطر جدی محسوب می شود. هدف از این مطالعه اندازه گیری میزان فلزات سنگین نیکل، آرسنیک، سرب، روی و کادمیوم در بافت جگر، عضلات ران، سینه و سنگدان مرغ در شهر شیراز (1397) است.

مطالعه حاضر از نوع مقطعی (توصیفی- تحلیلی) بود. بدین منظور تعداد 10 برند مختلف شامل بافت جگر، عضلات ران، سینه و سنگدان مرغ از فروشگاه های سطح شیراز جمع آوری و با رعایت سیستم سرمایشی به آزمایشگاه منتقل گردید. برای اندازه گیری غلظت فلزات سنگین با استفاده از دستگاه طیف سنج نشر اتمی پلاسمای جفت شده القایی (ICP-OES) انجام شد.

میانگین غلظت فلزات سنگین آرسنیک، کادمیوم، نیکل، سرب و روی برحسب میکرو گرم بر کیلوگرم در بافت جگر به ترتیب 17، 61، 31، 57 و 15150، در عضلات ران 5، 60، 28، 46، 3310، در عضلات سینه 6، 8، 18، 50 و 4510 و در سنگدان 7، 29، 9، 19 و 12810 مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که میزان فلزات سنگین در بافت جگر بیشتر از سایر بافت ها بود.

نتایج به دست آمده حاکی از آن است که میزان فلزات سنگین موردمطالعه در گوشت مرغ پایین تر از استانداردهای جهانی است. همچنین نتایج ارزیابی خطر نشان داد که ریسک غیر سرطان زایی این فلزات سنگین ناشی از مصرف مرغ توسط افراد جامعه قابل اغماض و ناچیز است و اثرات سرطان زایی در مورد آرسنیک بیش از سرب و در محدوده ریسک بالقوه است.