استرس ادراک شده و سبک های مقابله با موقعیت های استرس زا در دستیاران جراحی و بیهوشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

 استرس در حرفه ی پزشکی غیر قابل اجتناب و در بعضی از رشته ها همچون رشته های جراحی و بیهوشی، به صورت جزء جدایی ناپذیر زندگی حرفه ای این قشر در آمده است. مطالعه ی حاضر، جهت تعیین استرس ادراک شده و سبک های مقابله با موقعیت های استرس زا در دستیاران جراحی و بیهوشی انجام شد.

 مطالعه ی حاضر، یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی در سال 1398 در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. نمونه ها به صورت تمام شماری وارد مطالعه شدند. روش جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه بود که شامل سه پرسش نامه ی ویژگی های جمعیت شناختی، مقیاس استرس ادراک شده و پرسش نامه ی مقابله با موقعیت های استرس زا بود. کلیه ی اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی،آزمون های 2</sup>χ، One-way ANOVA و Tukey و با کمک نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت.

 میانگین استرس ادراک شده در دو گروه دستیاران جراحی و بیهوشی اختلاف معنی داری نداشت (370/0 = P). بین سن و فراوانی استفاده از سبک های مقابله با استرس در دستیاران جراحی، ارتباط معنی داری وجود داشت (020/0 = P). دستیاران جراحی، در شرایطی که میانگین استرس ادراک شده ی کمتری داشتند، از روش مقابله ی مساله محور به شکل معنی داری بیشتر استفاده کردند (011/0 = P). در گروه بیهوشی، به طور تقریبی سطح استرس در هر سه سبک مقابله، یکسان و تفاوت بین گروه ها معنی دار نبود (160/0 = P). همچنین، با استفاده از آزمون Tukey، میانگین استرس ادراک شده در گروه جراحی در سبک مقابله ی مساله محور، کمتر از سبک مقابله با استرس هیجان محور و این اختلاف، معنی دار بود (008/0 = P).

استرس ادراک شده ی کم در دستیاران جراحی، عاملی در استفاده از روش موثر (مساله محور) در مقابله با تنش می باشد و با افزایش سن و داشتن تجربیات بیشتر در زمینه ی کاری افراد، از سبک مقابله ی موثر استفاده می کنند و احتمال می رود داشتن مسوولیت بیشتر جراح در اتاق عمل، موجب استفاده ی موثر و کارآمدتر جهت مقابله با استرس در دستیاران جراحی باشد.