اثربخشی بخشایش مبتنی بر ذهن آگاهی بر امید به زندگی در معتادان متجاهر زن تحت درمان در مراکز اقامتی اجباری شهرستان زاهدان

اعتیاد عامل ناامیدی، عدم برگشت به زندگی و یک معضل اجتماعی، فرهنگی و روان شناختی در زنان مصرف کننده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بخشایش مبتنی بر ذهن آگاهی بر امید به زندگی در معتادان متجاهر زن در شهرستان زاهدان بود.

این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل در مراکز اقامتی اجباری ترک شهرستان زاهدان در تابستان 1397 انجام شد. از بین این افراد، 30 زن معتاد متجاهر که شرایط ورود به مطالعه را داشتند به روش غیرتصادفی در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15نفره کنترل و آزمایش قرار گرفتند. تمامی شرکت کنندگان در مرحله پیش آزمون، پرسش نامه امید به زندگی اشنایدر را تکمیل کردند. برای گروه آزمایش جلسات آموزش به مدت 6 جلسه 60دقیقه ای برگزار شد و به شیوه گروهی به مدت یک ماه تحت آموزش بخشایش مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفتند. در این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی درمان از تحلیل کواریانس یک راهه تحت قالب نرم افزار SPSS 24 استفاده شد.

میانگین سنی 15 شرکت کننده گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 3/8±3/33 و 3/9±0/34 سال بود. میانگین نمرات امید به زندگی گروه آزمایش، در پس آزمون (7.26±36.67) نسبت به پیش آزمون (8.60±30.20) افزایش معناداری یافته بود. این در حالی بود که در پیش آزمون (9.05±30.53) و پس آزمون (7.17±31.33) گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین امید به زندگی در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت (716/13=F؛ 001/0>p). با حذف تاثیر نمرات پیش آزمون بین میانگین تعدیل شده امید به زندگی بر حسب گروه، در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت. میانگین ها پس از حذف اثر پیش آزمون در پس آزمون افزایش یافت و میانگین های تعدیل شده امید به زندگی برای گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 77/33 و 22/31 شد که نشان دهنده اثر آموزش بخشایش مبتنی بر ذهن آگاهی بر امید به زندگی برای پیش آزمون بر حسب میانگین های تعدیل شده بود.

آموزش بخشایش مبتنی بر ذهن آگاهی بر امید به زندگی در معتادان متجاهر زن می تواند تاثیر مثبت داشته باشد.