بررسی شیوه های به کارگیری تک‏ گویی درونی در داستان‏ های قرآن

یکی از موثرترین راه‏ های پرورش، هدایت و جذب مخاطبان، بیان موضوعات در قالب داستان است. قصص قرآن که همگی در خدمت اغراض دینی هستند از لحاظ فنون و عناصر ادبی نیز در عالی ترین سطح قرار دارند. گفتگو به عنوان یکی از مهم ترین عناصر داستان های قرآن در خدمت پیرنگ، اغراض، شخصیت ها و... است. یکی از انواع گفتگو، تک‏ گویی (صحبت یک نفره) است که به حدیث نفس، تک‏ گویی نمایشی و تک‏ گویی درونی تقسیم می‏ شود. در این مقاله سعی شده تا به تک ‏گ ویی درونی به عنوان یکی از وجوه بازنمایی گفتمان در داستان‏ های قرآن کریم پرداخته و ضمن توضیح چگونگی بکارگیری این روش، نحوه‏ ی شکل‏ گیری انواع آن نیز تحلیل شود. همچنین غرض خداوند از به کارگیری این روش نشان داده و ابعاد هنری و تربیتی کاربست این تکنیک آشکار شود. نتیجه تحلیل نمونه‏ های تک‏ گویی‏ های درونی در داستان‏ های قرآن نشان می‏دهد مفاهیم بلندی از فضایل و رذایل در قالب جملاتی اندک گنجانده شده و این شیوه بیانی به زیباترین شکل ممکن، به تشریح الگوهایی زیستی بشری در قالب شخصیت‏ های حقیقی می ‏پردازد.