اثر طولانی مدت مصرف قلیان بر ظرفیت هوازی، ضربان قلب زیربیشینه و استراحتی در مردان تمرین کرده و تمرین نکرده

مصرف قلیان زمینه ساز کاهش عملکرد ریوی است. اما، داده ها در خصوص اثرات فیزیولوژیکی آن در ورزشکاران جوان تمرین کرده و تمرین نکرده محدود است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر طولانی مدت مصرف قلیان بر ظرفیت هوازی (VO2max)، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در مردان جوان تمرین کرده و تمرین نکرده بود.

چهل و نه مرد جوان (34-18 سال) به صورت هدفمند در گروه های زیر قرار گرفتند: 1- تمرین کرده- قلیان (11 نفر)، 2- تمرین نکرده-قلیان (14 نفر)، 3- تمرین کرده (12 نفر)  و 4- تمرین نکرده (12 نفر). در طی سه سال گذشته، مردان تمرین کرده حداقل سه جلسه یک ساعته در هفته فعالیت هوازی داشتند، در حالیکه مردان تمرین نکرده یک سبک زندگی غیرفعال داشتند. در طی این سال ها، مردان قلیانی حداقل سه وعده در هفته مصرف داشتند. شاخص های VO2max، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در همه گروه ها اندازه گیری شد.

نتایج آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد، VO2max در گروه تمرین کرده به طور معناداری از سایر گروه ها بالاتر بود، هرچند در سایر گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نگردید. ضربان قلب در پاسخ به فعالیت هوازی زیربیشینه و در حین استراحت در گروه های تمرین کرده (با و بدون مصرف قلیان) نسبت به گروه های تمرین نکرده (با و بدون مصرف قلیان) به طور معناداری پایین تر بود، اما در سایر گروه ها تفاوت معناداری یافت نشد.

نتایج این پژوهش، بیانگر آثار نامطلوب مصرف قلیان بر ظرفیت هوازی در بین مردان جوان تمرین کرده دارد، اما به نظر می رسد که اثر تمرین هوازی در مقایسه با اثر مصرف قلیان بر پاسخ ضربان قلب به فعالیت هوازی زیربیشینه و استراحتی موثرتر است