اثربخشی رویکردهای تلفیقی هیجان مدار- گاتمن و راهبردی- راه حل محور برکاهش میل به طلاق

میل به طلاق، میزان تمایل و علاقه مندی زوجین به جدا شدن و گسستن روابط زناشویی است. در بررسی علت طلاق توجه به علل فردی و روان شناختی ازجمله میل به طلاق از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکردهای تلفیقی هیجان مدار-گاتمن (GEF) و راهبردی-راه حل محور (SSF) بر کاهش میل به طلاق در زوجین متقاضی طلاق توافقی بود. بدین منظور از بین زوجینی که سال 1397 به مراکز مشاوره شهر پلدختر مراجعه کردند، شش زوج (12 نفر) متقاضی طلاق توافقی انتخاب شدند. در این پژوهش ازطرح آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه استفاده شد. پروتکل درمانی رویکرد تلفیقی هیجان مدار-گاتمن و رویکرد تلفیقی راهبردی-راه حل محور در دو تا چهار مرحله خط پایه، هشت تا ده جلسه مداخله و سه مرحله پیگیری اجرا شد و زوج ها به پرسشنامه میل به طلاق (DDQ) پاسخ دادند. نتایج نشان داد میزان بهبودی در متغیر میل به طلاق در گروه رویکرد تلفیقی هیجان مدار-گاتمن در مرحله پس از درمان و پیگیری، 04/53 و 65 درصد و در گروه رویکرد تلفیقی راهبردی-راه حل محور، 98/42 و 76/51 درصد بود. بر این اساس هردو رویکرد بر هدف های درمان تاثیر داشته اند. بنابراین نتیجه گرفته می شود که برای کاهش میل به طلاق در زوجین متقاضی طلاق توافقی می توان از هردو رویکرد تلفیقی هیجان مدار-گاتمن و رویکرد تلفیقی راهبردی-راه حل محور در جلسات درمانی و مشاروه ای استفاده نمود.