تاثیرات تمرینات تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی و استقامتی بر مقدار عامل رشد شبه انسولینی-1 و بیان miRNA-1 و miRNA-133a سرمی و عملکرد جسمانی مردان ورزشکار

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی و استقامتی بر آمادگی هوازی یا اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، قدرت بیشینه، عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-I) و بیان miRNA-1 و miRNA-133a مردان ورزشکار جوان بود. در این مطالعه نیمه تجربی،  49 مرد ورزشکار جوان (20-18 ساله) انتخاب و به صورت تصادفی در چهار گروه همگن تمرین تناوبی شدید، مقاومتی، استقامتی و کنترل جایگزین شدند. سپس، 8 هفته (هر هفته 3 تا 4 جلسه) تمرین تناوبی شدید، تمرین استقامتی و تمرین مقاومتی انجام گرفت. نمونه های خونی، 24 ساعت قبل و بعد از مداخله تمرینی جمع آوری شد. بیان  miRNA-1و miRNA-133a بعد از هر سه نوع تمرین کاهش یافت (05/0>P) و تفاوت معنا داری بین هر سه گروه مشاهده نشد (05/0 <P). همچنین، اکسیژن مصرفی بیشینه پس از 8 هفته تمرین استقامتی و تمرین تناوبی شدید به طور معنا داری افزایش یافت و افزایش در گروه تمرین تناوبی شدید به طور معنا داری بیشتر از هر سه گروه دیگر بود. غلظت عامل رشد شبه انسولینی-1 پس از اتمام دوره تمرینی در دو گروه تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی شدید به طور معنا داری افزایش یافت. به علاوه، میزان پرس سینه تنها در گروه تمرین مقاومتی و میزان پرس پا و توده خالص بدنی در هر سه گروه تمرینی افزایش یافت که افزایش آن در گروه تمرین مقاومتی بیشتر از دو گروه تمرین استقامتی و تمرین تناوبی شدید بود. به نظر می رسد این miRNAها بیومارکرهای خونی برای ارزیابی سازگاری با تمرینات ورزشی اند.