تاثیر ریکاوری در آب و ریکاوری فعال بر شاخص های آسیب عضلانی پس از مسابقه در فوتبالیست های نخبه

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر ریکاوری در آب و ریکاوری فعال بر آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز سرم پس از بازی فوتبال در فوتبالیست های نخبه بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون و سه تکرار مجدد پس آزمون بود. نمونه آماری پژوهش شامل 30 نفر از فوتبالیست های نخبه لیگ کشور با میانگین سن 21/1±66/21 سال بود، که به صورت نمونه در دسترس به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه مساوی 15 نفره ریکاوری در آب و ریکاوری فعال تقسیم شدند. برای اندازه گیری سطح آنزیم های لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز قبل از بازی، بلافاصله بعد از بازی، یک ساعت و 24 ساعت بعد از ریکاوری خون گیری انجام گرفت. از آمار توصیفی و استنباطی (میانگین، انحراف استاندارد و آزمون آماری آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر) برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد ریکاوری در آب و ریکاوری فعال موجب کاهش معنا دار آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز شد (001/0>P). آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز در دو گروه ریکاوری در آب و ریکاوری فعال اختلاف معنا دار داشت (001/0>P). با توجه به یافته های تحقیق می توان نتیجه گرفت که دو روش ریکاوری در آب و ریکاوری فعال موجب کاهش آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز می شود که می تواند در کاهش آسیب و کوفتگی پس از تمرین موثر باشد. میانگین آنزیم لاکتات دهیدروژناز در گروه ریکاوری در آب نسبت به ریکاوری فعال در خشکی کاهش بیشتری داشت (94/0=d ، 001/0>P). میانگین آنزیم کراتین کیناز در گروه ریکاوری فعال در خشکی نسبت به ریکاوری در آب کاهش بیشتری داشت (92/0=d ،001/0>P).