شناخت و تحلیل ظرفیت های منابع آب سطحی، پیش نیاز برنامه ریزی آمایش سرزمین در استان کرمان

آب عنصر اصلی آمایش سرزمین و توسعه ی پایدار است، و شناخت و تحلیل ظرفیت های منابع آب، پیش نیاز برنامه ریزی آمایش سرزمین است. در این تحقیق، با بررسی داده های آب دهی روزانه ی ایستگاه های آب سنجی استان کرمان، 43 ایستگاه با دوره ی مشترک داده برداری سال های 1355-1390 انتخاب شد. مهم ترین مولفه های منابع آب سطحی شامل اندازه و پراکندگی فراوانی آب پایه، شاخص های تداوم جریان، آب دهی های سیلابی، آستانه ی شروع روان آب، شدت سیل خیزی، ارتفاع توان خط برف و مولفه های بارش محاسبه و تحلیل شد. میانگین شاخص جریان پایه در حوزه های استان 0/61 است و شاخص جریان پایه در حدود 78% از حوزه ها بیش از50/0 است. میانگین ضریب تغییر شاخص های تداوم جریان 0/11 است. روند تغییر توان خط برف در همه ی حوزه های منطقه یکی است. دامنه ی آستانه ی شروع روان آب از 0 تا 25 میلی متر است که بیش ترین فراوانی طبقه ی صفر تا پنج با 44/9% پوشش سطحی است. بیش از 50% از زمین های استان در طبقه ی شدت سیل خیزی کم است. تعداد روزهای بارانی در حدود 50% از حوزه های این منطقه بیش از 50 است، و بارش متوسط سالانه ی 45% از حوزه ها در بازه ی 200-300 میلی متر است. نتیجه ی شاخص های دست رسی به آب پایدار از جمله جریان پایه، ضریب تغییر تداوم جریان و توان خط برف توانایی مناسب حوزه های استان کرمان را برای بهینه سازی طرح های مرتبط با آب و مهارکردن فشار بر منابع آب های زیر زمینی در مناطق خشک نشان داد.