اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر خودتوصیف گری بدنی و تفکر ارجاعی منفی دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن

اختلال خوردن، پیامدهای روان شناختی منفی زیادی دارد و یکی از روش های موثر در تعدیل ویژگی های روش شناخت درمانی است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر خودتوصیف گری بدنی و تفکر ارجاعی منفی دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن انجام شد.

این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر نوجوان مبتلا به اختلال خوردن دوره دوم متوسطه 16-15 ساله شهر اهواز در سال تحصیلی 97-1396 بودند. نمونه پژوهش 30 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای یک جلسه) با روش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی آموزش دیدند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های اختلال خوردن Garner و همکاران، فرم کوتاه خودتوصیف گری بدنی Marsh و همکاران و تفکر ارجاعی منفی Ehring و همکاران بود. داده ها با روش های تحلیل کوواریانس چندمتغیره و کوواریانس تک متغیره در متن تحلیل کوواریانس چندمتغیره تحلیل شدند.

شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی باعث افزایش خودتوصیف گری بدنی (F=5/444, p<0/028) و کاهش تفکر ارجاعی منفی (F=17/437, p<0/001)دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن شد.

نتایج حاکی از تاثیر روش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر افزایش خودتوصیف گری بدنی و کاهش تفکر ارجاعی منفی دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن بود. بنابراین، درمانگران می توانند از این روش در کنار سایر روش ها برای بهبود ویژگی های روان شناختی دختران نوجوان استفاده کنند.