سلامت به مثابه حق بشری؛ روایت حقوقی از منطق حکمرانی برای سلامت

«زبان حقوقی» تکیه گاه استدلالی محکمی برای دفاع از سلامت فراهم کرده است؛ به طوری که، قواعد حقوق بشر، به عنوان عمده ترین ارزش سیاسی جهانی شدن، در قلب تیوری و عمل گفتمان سلامت عمومی، جای گرفته است و قدرت لازم الاجرابودن آن می تواند به تضمین توزیع عادلانه ی منابع سلامت در کشورها کمک کند؛ در عین حال، حق سلامت، حق -ادعایی که در اسناد بین المللی و ملی شناسایی شده است، خود مستلزم پیش شرط هایی است که بدون وجود زمینه ی مناسب فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و به طور کلی، عوامل شکل دهنده ی «زمینه ی زندگی مردم»، تحقق نمی یابد؛ به عبارتی، استدلال با زبان حقوقی برای سلامت، می تواند با خود، استدلال حق بر تعیین کننده های سلامت را به دنبال داشته باشد؛ از همین رو، این مقاله با اتخاذ رویکردی معرفت شناسانه، روایتی حقوقی از منطق حکمرانی برای سلامت ارایه می کند که چشم اندازی تازه از مباحث «حق سلامت» پیش رو گذاشته است و با استدلال هایی قدرتمند، نشان می دهد که سیاست گذاری سلامت، باید مبتنی بر فهم موضوعاتی باشد که تاثیراتی عمده بر سلامت مردم دارند؛ موضوعاتی که با عنوان عوامل «تهدیدکننده ی سلامت»، «محافظت کننده ی سلامت» و «ارتقادهنده ی سلامت» توصیف می شوند؛ گرچه، مطالبه ی ادعایی حق سلامت، به مثابه «حق لازم الاجرای فردی»، انتقاداتی را هم در پی داشته و ممکن است موانع و محدودیت هایی نظری و عملی پیش روی تحقق کامل این حق بشری وجود داشته باشد.