نقش فضای مجازی در توسعه سیاسی در ایران براساس نظریه کنش ارتباطی هابرماس

نظریه کنش ارتباطی هابرماس که ناظر بر شکل گیری فضای عمومی است به صورت یک وضعیت ایده آل در توسعه سیاسی در نظر گرفته می شود. شکل گیری وضعیت ایده آل گفت و گو و به هم خوردن نظم سیاسی پیشین ناشی از کنش ارتباطی سنتی بستری است که می تواند بر شاخص های توسعه سیاسی در جوامع، یعنی نقش جامعه در ساخت قدرت سیاسی، مشارکت اجتماعی و آزادی های فردی تاثیرگذار باشد. در این رابطه توسعه فضای مجازی مثابه ساختار ارتباطی جدید نقش مهمی در توسعه سیاسی دارد. هدف از مقاله حاضر، بررسی نقش فضای مجازی به عنوان زمینه جدید کنش ارتباطی بر توسعه سیاسی از گذر نظریه کنش ارتباطی هابرماس است. این مقاله با بررسی دیدگاه هابرماس در خصوص حوزه عمومی به عنوان نقطه عزیمت نظریه کنش ارتباطی نقش آن را  بر شاخص های سه گانه توسعه سیاسی در بستر فضای مجازی تحلیل کرده و با روش توصیفی-تحلیلی به این نتیجه دست یافته که با توسعه فضای مجازی کنش ارتباطی و فضای عمومی هابرماس از حالت ایده الیستی خارج شده و شکل گیری آن و تاثیرگذاری نقش جامعه در ساخت قدرت سیاسی و افزایش مشارکت اجتماعی و آزادی فردی در قالب رخ دادهای اجتماعی امکان پذیر است که در توسعه سیاسی جوامع نقش موثری دارد.