ارتباط میان آترواسکلروز عروق کرونر و درگیری پارانشیم ریوی در بیماران مبتلا به بیماری اسکلروز سیستمیک

بیماری اسکلروز سیستمیک نوعی بیماری بافت هم بند است که در سیر آن اختلال عملکرد سیستم ایمنی منجر به آسیب به بافت هم بند جلدی، زیرجلدی و عروق و درنتیجه، آسیب ارگان های انتهایی می شود. عمده ی مرگ ومیر در این بیماران به دنبال آسیب وسیع بافت ریوی می باشد. شیوع آترواسکلروز نیز در این بیماران بالاتر از جمعیت سالم بوده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط میان آترواسکلروز عروق کرونر با شدت و وسعت درگیری ریوی در بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک انجام شد.

در این مطالعه ی مقطعی، 25 بیمار شناخته شده ی مبتلا به اسکلروز سیستمیک که از فروردین 1390 تا فروردین 1393 به بیمارستان شهید مدرس تهران ارجاع شده بودند و معیارهای خروج از طرح را نداشتند، وارد مطالعه شده و اسکورهای بیان شده در آنان اندازه گیری شد. برای بررسی ابتلای عروق کرونر و آیورت توراسیک به آترواسکلروز از نمره کلسیم کرونری و جهت تعیین شدت و وسعت درگیری ریوی از معیارهای پذیرفته شده ی ولز و واریک (Wells & Warrick) که براساس مشاهدات سی تی اسکن بدون تزریق از بیمار تعریف می شود، استفاده شد.

بررسی در 25 بیمار (21 زن و چهار مرد) مبتلا به اسکلروز سیستمیک با میانگین سنی 4±67 سال انجام شد. میانگین نمره ولز در بیماران 59/2±00/13 و نمره واریک 42/14±59/14 بود. هیچگونه ارتباط معناداری میان کلسیفیکاسیون عروق کرونر، آنولوس آیورت و آیورت توراسیک با شدت و وسعت درگیری ریوی رویت نشد.

آترواسکلروز عروق کرونر و شدت درگیری پارانشیم ریوی در بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک با یکدیگر ارتباط معناداری نداشتند.