هم افزایی فقر آگاهی بهداشتی و فرهنگی با اپیدمی کوویید- 19 در ایران: نامه به سردبیر

سردبیر محترمسازمان جهانی بهداشت (WHO) در دسامبر سال 2019 و در پی همه گیری شدید بیماری شدید تنفسی در شهر ووهان کشور چین و با استفاده از نمونه های دستگاه تنفسی تحتانی بیماران مبتلابه ویروس گزارش ویروس جدیدی را ارایه داد که سازمان بهداشت جهانی عامل این همه گیری را (SARS-CoV-2) اعلام کرد،  از آن زمان، با پیشرفت بیماری در کشورهای جهان، این بیماری به عنوان پاندمی در جهان گزارش شد.1و2نگرانی بیشتر وضعیت بیماری کرونا در ایران و نحوه برخورد مردم با این بیماری است و چنین وضعیتی در کشور بسیار قابل تامل است. هنوز مردم شدت بیماری را لمس نکرده اند و به راحتی در شهرها رفت وآمد می کنند، بیشتر مردم نحوه استفاده از مواد ضدعفونی کننده را یاد نگرفته اند و با آن آشنایی ندارند و یا به صورت نادرست آز آن استفاده می کنند، استفاده از الکل خالص در شست و شوی دست و سوختگی دست و یا مصرف بیش ازاندازه و بروز مسمومیت که موجبات مرگ را فراهم می آورد.نحوه برخورد با این بیماری در شبکه های اجتماعی در ایران نیز بسیار جالب توجه است، شبکه ای که به راحتی در اختیار همگان قرار دارد و می تواند در امر آموزش و هماهنگی در مردم و نحوه برخورد با آن یاریگر مردم باشد، به وسیله ای جهت افزایش رعب و وحشت تبدیل شده و یا به وسیله ای برای ارایه مطالب طنز و ساده انگاری بیماری و نه تنها فایده ای نمی رساند بلکه خود مشکل آفرین شده است.همچنین شرایط موجود بازار سودجوها را نیز گرم کرده و بازارهای فروش ماسک و محلول های ضدعفونی به قیمت های بسیار بالا و فروش الکل های تقلبی نیز به وجود آمده است، آنچه گفته شد تنها بخش کوچکی از وضعیت اسفناک فرهنگی در کشور است، چطور هنوز مردم وضعیت حاد بیماری را درک نکرده اند، چطور وضعیت همدردی در مردم به وجود نیامده است؟ چگونه عده ای از شرایط بحرانی کشور سوءاستفاده کرده و به دنبال کسب سود هستند؟ چطور شستشوی ساده دست ها برای ایرانیان به معضلی تبدیل شده که حتما نیازمند مواد ضدعفونی کننده شده ایم؟ چنین وضعیتی امر آموزش بهداشت را در کشور به چالش می کشد و نشان می دهد، پژوهشگران و مدرسین سلامت به خوبی روند آموزش را در جامعه به پیش نبرده اند و چاپ مقالات متعدد در مجلات معتبر، کمبود آموزش های بهداشتی در کشور را بهبود نبخشیده است و این نشان می دهد فاصله بزرگی بین آموزش های بهداشتی و تحقیقات بهداشتی با آگاهی افراد جامعه وجود دارد. بزرگ ترین سوال این است که آیا از این پاندمی در کشور درس هایی برای آینده گرفته می شود؟ آیا وضعیت فقر آگاهی های بهداشتی و فرهنگی در کشور بیشتر موردتوجه قرار می گیرد؟ از این رو لازم است علاوه بر اینکه برای حل یک مشکل و معضل، علت آن موردتوجه قرار گیرد، وضعیت و پتانسیل جامعه برای برخورد با آن معضل نیز به اندازه ای بالابرده شود که فرصت لازم برای علت یابی به دست بیاید نه اینکه تحت الشعاع تلفات معضل قرار گیریم.