بررسی زغال زیستی اصلاح شده، نانورس و پلی وینیل استات بر تثبیت خاک و کنترل فرسایش بادی خاک شنی و شنی لومی

فرسایش بادی یکی از مهم ترین مسایل زیست محیطی جهان محسوب می شود. این پدیده می تواند اثرات مخربی بر کیفیت آب، هوا و سلامت انسان داشته باشد.در سال های اخیر استفاده از خاک پوش در کنترل فرسایش بادی و تثبیت خاک مورد توجه قرار گرفته است. هدف از انجام این پژوهش استفاده از نانورس مونت موریلونایت، پلیمر پلی وینیل استات و زغال زیستی کاه گندم به منظور دستیابی به یک خاک پوش طبیعی برای کنترل فرسایش بادی در خاک های شنی و شنی لومی بصورت آزمایشگاهی با آزمایش های تونل باد بود. به این منظور آزمایش فاکتوریل به صورت طرح کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتورها شامل (1) نوع خاکپوش (نانورس مونت موریلونایت، پلیمر پلی وینیل استات و زغال زیستی کاه گندم)، (2) غلظت خاکپوش (نانو رس: 0، 16 و 32 ، پلیمر پلی وینیل استات: 0، 8 و 16 و زغال زیستی: 0، 65 و 200 گرم بر متر مربع) و (3) زمان (21، 42 و 63 روز) بودند. دو نمونه خاک (شنی و شنی لومی) از کانون گرد و غبار جنوب شرق اهواز (کانون شماره 4) نمونه برداری شد. سینی های آزمایش (با ابعاد 50، 300 و 500 میلی متر) تا لبه با خاک پر شدند. سپس، سوسپانسیون نانو رس و پلی وینیل استات به صورت یکنواخت روی خاک اسپری شد.  بیوچار نیز به صورت یکنواخت با خاک ها مخلوط شد. پس از گذشت مدت زمان مورد نظر سینی ها در تونل با سرعت باد 20 متر بر ثانیه به مدت 5 دقیقه قرار داده شدند و سپس برخی ویژگی های فیزیکی و مکانیکی خاک (پایداری خاک دانه ها، مقاومت نفوذی و مقاومت برشی) و تغییرات آن ها نسبت به زمان اندازه گیری شد. مقدار هدررفت خاک در زمان اول در خاک شنی در تیمار نانورس، پلیمر و زغال زیستی نسبت به شاهد به ترتیب 98، 97 و 43 درصد و در خاک شنی لومی 97، 95 و 58 درصد کاهش یافت. بیشترین میانگین وزنی قطر خاک دانه، مقاومت نفوذی و برشی خاک در تیمار نانورس به دست آمد. به طور کلی نتایج نشان داد که کاربرد خاک پوش های نانورس، پلیمر و زغال زیستی به ترتیب سبب کاهش معنی دار فرسایش بادی در زمان های مختلف در مقایسه با خاک شاهد شد.