غیر امنیتی کردن مسائل اجتماعی؛ مطالعه موردی شهر تهران

غیر امنیتی کردن یکی از سه انگاره اصلی مکتب کپنهاگ است که مکمل نگاه «توسعه ای و تعمیقی» این مکتب به امنیت می باشد. این انگاره به طورکلی با تاکید بر نقش «زبان»، به بررسی چگونگی ظهور، تکامل و حل وفصل مسایل و موضوعات امنیتی می پردازد؛ به گونه ای که با نزدیک شدن به آموزه های نظریه سازه انگاری، امنیت را به عنوان پدیده ای متکی بر ذهن افراد و فعالیت زبانی آنان، تلقی می کند. کنش بیانی در مکتب پاریس نیز به گونه ای بر امنیتی کردن یا غیرامنیتی کردن مطرح است. با مرور این دو مکتب و مهم ترین آراء نظریه پردازان آن برای غیرامنیتی کردن مسایل اجتماعی به این پرسش پرداخته می شود که مدل فرآیند غیر امنیتی کردن مسایل اجتماعی امنیتی‎شده  بر اساس نظریات مکتب کپنهاگ و پاریس در شهر تهران چیست؟ در همین راستا در این پژوهش ابتدا به بررسی مباحثی همچون امنیت، نظریه‎های امنیتی و تهدید پرداخته شده و سپس عوامل موثر و نقش آفرین در امنیتی شدن یک موضوع (پدیده) به روش توصیفی - تحلیلی با روش جمع آوری داده های اسنادی و کتابخانه ای و همچنین روش تجزیه وتحلیل کیفی و مباحثه ای با تعداد ده نفر از نخبگان اطلاعاتی و امنیتی مورد واکاوی قرار گرفته است. برای نتیجه نیز جدولی بر اساس کنش بیان آستین و ترکیب آن با فرایند امنیتی‎سازی تشریح‎شده در مکتب کپنهاگ، پیشنهاد گردید که می تواند کارساز باشد.