بررسی قرارداد واگذاری اختراع

امروزه، حقوق مالکیت فکری اهمیت گسترده‏ای در تعاملات تجاری یافته و در توسعه اقتصادی کشورها نقش برجسته ‏ای ایفا می‏ کند. قالب‏های قراردادی جدیدی برای معاملات مربوط به این دسته از اموال پیش‏ بینی شده که یکی از نمونه ‏های بارز آن‏ها، قرارداد انتقال مالکیت اختراع است. از آنجا که ماهیت اختراع، دسته ‏ای مستقل از حقوق با آثار و ویژگی‏های خاص خود است، توجیه قرارداد واگذاری اختراع در قالب هیچ یک از عقود معین ممکن نیست. انتقال مالکیت به صورت دایم و نامشروط نیز وجه تمایز اصلی آن با سایر قرارداد‏های نوظهور در حیطه فناوری قلمداد می ‏شود. بر این اساس، قرارداد واگذاری اختراع را باید قراردادی نامعین و مستقل در چارچوب ماده 10 ق.م. دانست که علاوه بر شرایط عمومی مندرج در ماده 190 ق.م.، از احکام و شرایط خاصی برخوردار است. همین ماهیت ویژه، تعهدات خاصی را برای طرفین قرارداد ایجاد کرده و مسایل خاصی را در انحلال قرارداد مطرح می‏سازد. تحلیل ابعاد مختلف قرارداد مذکور، مساله ‏ای است که این مقاله در‏صدد تبیین آن است.