تاثیر پردنیزولون و مومتازون بر بهبود زخم ایجاد شده توسط لیشمانیا ماژور در موش BALB/c

امروزه، واکسن موثری علیه لیشمانیوز در دسترس نیست و شیمی درمانی، تنها روش موثر برای درمان انواع اشکال بیماری است. با این حال، درمان های معمول، گاهی سمی و گران هستند و مقاومت به درمان نیز به عنوان یک مشکل جدی مطرح است که باعث شده است جستجو برای رژیم دارویی جدید ضد لیشمانیوز ادامه داشته باشد. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی اثر پردنیزولون و مومتازون بر بهبودی لیشمانیوز جلدی در موش های BALB/c بود.

این مطالعه ی تجربی، با به کارگیری داروهای پردنیزولون و مومتازون و 60 سر موش BALB/c ماده انجام شد. فرم پروماستیگوت متاسیکلیک لیشمانیای به دست آمده از محیط کشت در قاعده ی دم موش ها تزریق شد. پس از ایجاد زخم، موش ها به 6 گروه درمانی پردنیزولون، پردنیزولون و آمفوتریسین B، مومتازون، مومتازون و آمفوتریسین B، شاهد مثبت (آمفوتریسین B) و شاهد منفی (Phosphate buffered saline یا PBS) تقسیم شدند. طول دوره ی درمان 28 روز بود و در پایان هر هفته ی درمانی، قطر زخم اندازه گیری می شد.

پس از پایان دوره ی درمانی در دو گروه تحت درمان با پردنیزولون و پردنیزولون هم زمان با آمفوتریسین B، کاهش معنی داری در اندازه ی زخم و کاهش بار انگل در طحال مشاهده شد (050/0 > P).

بر اساس نتایج مطالعه ی حاضر به نظر می رسد که گلوکوکورتیکوییدها با تنظیم مسیرهای ایمنی از مزمن شدن و وخامت زخم جلوگیری و بهبودی را تسریع می کنند.