جایگاه علم و عالمان در سیره امام علی (ع)

در دین مبین اسلام تاکید ویژه ای بر علم آموزی و اهمیت آن شده است و درنتیجه عالمان و دانشمندان نیز در نظام اسلامی جایگاه والایی خواهند داشت. در این پژوهش سعی شده است تا جایگاه و اهمیت علم و عالمان در منظر و سیره امام علی (ع) تبیین گردد.

پژوهش حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای نگاشته شده است.

امیرالمومنین علی (ع) خود در زمره بزرگترین عالمان است که در بزرگداشت منزلت و جایگاه دانشمندان و علماء می کوشید و به آنان بها می داد و همواره عموم مردم را به دانش اندوزی تشویق و ترغیب می نمود و زمینه را برای آنان فراهم می کرد. برخی از دانشمندان و بنیانگذاران علوم مختلف در صدر اسلام، شاگردان بی واسطه و یا با یک نسل اختلاف، از شاگردان باواسطه آن حضرت به شمار می آیند. ازجمله شاگردان بی واسطه آن حضرت که جزو یاران خاص وی نیز بود، ابوالاسود دویلی و عبیدالله بن ابی رافع هستند. علی (ع) در به کارگیری کارگزاران حکومتی، افرادی را انتخاب می کرد که از جزو نخبگان و عالمان درجه یک عصر خویش بودند. ازجمله این افراد می توان به عبدالله بن عباس اشاره نمود که به «دانشمند امت» معروف بود و همچنین مالک اشتر که افزون بر نبوغ سیاسی و نظامی، جزو قاریان کوفه بود.