بررسی روابط معنایی واژه صدق در نهج البلاغه

معنی شناسی بخشی از زبان شناسی امروزی است و به معنای دانش تحلیل معناست که با بررسی گونه های مختلف معنا در پی آن است تا معنای دقیق واژه را در حوزه بافتی و خارج از بافت تعیین کند. آن چه در این دانش مهم جلوه می کند، سیر تحول واژه از آغاز تا دوره معاصر و کشف معنای بافتی واژه است. پژوهش حاضر به بررسی معنای صدق در نهج البلاغه از منظر بافتی می پردازد و در صدد یافتن جایگاه معنایی آن به روش معنی شناسی توصیفی است. حاصل این پژوهش آن است که اولا این واژه در بررسی در زمانی تحول بنیادین در مفهوم آن صورت نگرفته است و همیشه به عنوان یک فضیلت انسانی اخلاقی مدنظر بوده است. ثانیا در نهج البلاغه نیز با حفظ معنای اصلی (لغوی) و اصطلاحی با همنشینی واژگانی نظیر ایمان، بر، حق و نظایر آن، ارتباط معنایی داشته و در یک شبکه معنایی قرار گرفته و به نوعی در تقابل معنایی با کذب آمده است. حوزه معنایی آن نیز در سه حوزه صدق باور، صدق اخلاقی و صدق به معنای عام می باشد.