نقش مهندسی بافت عصبی درترمیم ضایعات عصبی

مهندسی بافت علم طراحی بافت برای بهبود و ترمیم ضایعات بافتی است. اعصاب محیطی به طور معمول در معرض آسیب فیزیکی هستند. آسیب های اعصاب محیطی می تواند در اثر حوادث ساختمانی و حمل و نقل، بلایای طبیعی، آسیب های ناشی از جنگ و عوارض ناشی از عمل جراحی ایجاد شوند. ترمیم خود به خودی عصب محیطی با بهبود عملکردی ضعیف معمولا ناقص است. از این رو، محققان مهندسی بافت عصبی داربست هایی را ابداع کرده اند که با توجه به نوع کنفورماسیون و مواد تشکیل دهنده شان می توانند به ترمیم بافت عصبی کمک کنند. اگر شکافت عصبی به اندازه کوچک تر از یک سانتی متر طول در سیستم عصبی محیطی ایجاد شود، می توان دو انتهای شکاف را با عمل جراحی به یکدیگر پیوند زد، برای شکاف های بزرگتر اتوگرافت عصبی استاندارد طلایی می باشد. استفاده از اتوگرافت به دلیل کمبود عصب دهنده و ضرورت انجام چندین عمل دارای محدودیت هایی می باشد. سیستم عصبی مرکزی چالش برانگیزتر است؛ چون پس از آسیب، محیط مهارکننده ترمیم عصبی به وجود می آید. بنابراین طراحی داربست های مختلف برای تسهیل ترمیم و بازسازی بافت عصبی می تواند یک روش امیدوارکننده برای رفع این مشکلات باشد.

مهندسی بافت سیستم عصبی با استفاده از داربست های عصبی یکی از رویکردهای درمانی به منظور جایگزینی بافت عصبی آسیب دیده است. بدین منظور این مقاله به بررسی ویژگی های داربست های ایده آل و مواد زیستی مورد استفاده در ساخت داربست ها، همچنین سلول ها و فاکتورهای رشد مناسب به منظور درمان ضایعات عصبی می پردازد.