از تاتوره تا حب الشفا: مطالعات متون، حیوانی و بالینی جهت درمان اعتیاد

به علت اثربخشی کم درمان های موجود در ترک اعتیاد و عوارض نامطلوب داروهای صناعی، می توان حرکت به سمت استفاده از روش فارماکولوژی معکوس جهت تولید داروی کم هزینه تر، موثرتر و کم خطرتر را به عنوان یک راهکار مفید در نظر گرفت.

با توجه به تاریخچه ی طولانی طب سنتی ایران در زمینه تشخیص و درمان بیماری ها از جمله اعتیاد، این تحقیق با نگاه به متون اصیل طب ایرانی، به بررسی مطالعات حیوانی و بالینی  گیاه تاتوره و فرآورده ی حب الشفا جهت درمان اعتیاد به تریاک می پردازد.

این مقاله شامل سه بخش می باشد: بررسی متون طب ایرانی، مطالعات حیوانی و کارآزمایی بالینی.

در متون طب ایرانی دو شیوه اصلی فارماکولوژیک برای درمان عادت به افیون، تدریج و تعویض بیان شده است. در تحقیقات صورت گرفته، اثر تاتوره بر کمیت های سندرم ترک فارماکولوژیک موش صحرایی نسبت به متادون معنی دارتر بود. مطالعات سم شناسی حب الشفا هیچ گونه عارضه جانبی و آسیب بافتی نشان نداد. مطالعات حیوانی تفاوت معنی داری در امتیاز کل داده ها بین گروه متادون و حب الشفا نشان نداد. مطالعات بالینی حب الشفا بر روی علایم ترک بیماران مبتلا به مواد اپیوییدی حاکی از اثر این فرآورده در کنترل علایم محرومیت و افسردگی نسبت به دو گروه دارونما و کلونیدین بود. اثر حب الشفا به عنوان درمان نگهدارنده در افراد مبتلا به سوء مصرف مواد افیونی باعث کاهش وسوسه، اضطراب و افسردگی نسبت به دارونما در طول زمان شد.

نتایج مطالعات نشان دهنده اثربخشی حب الشفا در تمامی فازهای درمان اعتیاد می باشد. البته برای اثبات این یافته ها نیاز به مطالعات بیشتر می باشد.