سبک شناسی «دگردیسی جسمانه» در داستان های کودک بر پایه نظام گفتمان تنشی

«دگردیسی جسمانه» تغییر هویت عنصر کنش پذیر یا کنشگر داستان است از یک نمود جسمانی به نمود جسمانی دیگر. از آنجا که در داستان های کودک «دگردیسی جسمانه» یا به مثابه شگرد گره افکنی، خالق فضای تنشی است یا به مثابه شگرد گره گشایی، حاصل فضای تنشی؛ از همین رو رویکرد «گفتمان تنشی» برای بررسی این شگرد روایی اختیار شده است. هدف پژوهش حاضر، دسته بندی داستان هایی در گستره کودک است که گرد شگرد «دگردیسی جسمانه» بسط یافته اند. در این راستا، با توجه به اینکه فرایند معنا بر سه عنصر تنش، حضور و جسم استوار است، پژوهش پیش رو با روش تحلیلی توصیفی درصدد پاسخ به سه پرسش است: در داستان های کودک، بر اساس سبک شناسی تنشی زیلبربرگ، سبک های حضور عناصر دخیل در دگردیسی جسمانه کدام اند؟ سبک شناسی تنشی دومولفه ای چگونه سبک شناسی تک مولفه ای زیلبربرگ را بسط می دهد ؟ وفق الگوی تنشی دومولفه ای، دگردیسی جسمانه در داستان های کودک به چه طبقاتی قابل رده بندی است؟ با توجه به بسامد کاربرد شگرد «دگردیسی جسمانه» در داستان های کودک و فقدان پژوهش نظری درخصوص آن، ضرورت رفع این خلا انکارناپذیر است و از سوی دیگر، غنی سازی نظریه های ادبی بدون نگاه های بین رشته ای، امکان ناپذیر.