ارزیابی و برنامه ریزی فضایی پیوستگی بوم شناختی سیمای سرزمیندر راستای مدیریت تنوع زیستی (منطقه مورد مطالعه: استان قزوین)

گسستگی زیستگاه ها و سامانه های زیستی و به دنبال آن افول پیوستگی بوم شناختی سیمای سرزمین، از دلایل اصلی نابودی تنوع زیستی به حساب می آیند که جریان ماده، انرژی و اطلاعات را در مقیاس سیمای سرزمین مختل کرده است. نظر به اهمیت این موضوع، هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی پیوستگی بوم شناختی و برنامه ریزی فضایی سیمای سرزمین استان قزوین در جهت احیا و حفاظت از گذرگاه های جریان ماده، انرژی و اطلاعات با رویکرد بوم شناسی سیمای سرزمین است. بدین منظور با استفاده از نقشه کاربری و پوشش اراضی، نواحی دارای عملکرد بوم شناختی شناسایی و شاخص های اثر مانع و پیوستگی بوم شناختی سیمای سرزمین با استفاده از مدل سازی ریاضی با الگوریتم مدل ساز در محیط GIS پهنه بندی شد. سپس لکه های مستعد برای احیا و حفاظت به طور مکانی در سیمای سرزمین شناسایی شد. نتایج این تحقیق نشان داد که 90 درصد از مساحت استان دارای عملکرد بوم شناختی و 10 درصد از آن فاقد عملکرد بوم شناختی است. 
3 درصد از نواحی فاقد عملکرد بوم شناختی به وسیله موانع انسان ساخت مانند ایجاد شبکه جاده ای، رشد شهرها و توسعه صنایع، و 7 درصد نیز تحت تاثیر عارضه های انسان ساخت، عملکرد بوم شناختی خود را از دست داده اند. در این تحقیق به منظور برنامه ریزی فضایی، چهار گذرگاه برای جریانات ماده، انرژی و اطلاعات شناسایی شد. نتایج این تحقیق در برنامه های مدیریتی مناطق حفاظت شده و آمایش سرزمین و همچنین ارزیابی اثرات توسعه و ارزیابی راهبردی محیط زیست قابل استفاده است.