تاثیر متیل جاسمونات بر بیوسنتز اتیلن، ظرفیت آنتی اکسیدانی و ماندگاری میوه توت فرنگیطی دوره پس از برداشت

توت فرنگی یکی از میوه های پرمصرف با سطح زیر کشت گسترده در جهان است. مهم ترین مشکل پس از برداشت این محصول ماندگاری کم و فسادپذیری زیاد میوه است؛ به طوری که بیش از پنجاه درصد میوه های برداشت شده در ایران از بین می رود. هدف از این تحقیق بررسی واکنش بیوشیمیایی و انبارمانی میوه توت فرنگی رقم کاماروسا با کاربرد غلظت های مختلف متیل جاسمونات به صورت آزمایش اسپلیت پلات در زمان بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار بود. تیمارها شامل غلظت های مختلف متیل جاسمونات (8 و 12 میکرومولار) به همراه شاهد (آب مقطر) و زمان های مختلف نمونه برداری (7، 14 و 21 روز) در طول مدت نگهداری پس از برداشت بود. در طول پژوهش، میوه ها در سردخانه با شرایط دمایی 0/5±2 درجه سانتی گراد، میزان رطوبت 95-90 درصد و میزان گاز کربنیک 15 درصد نگهداری شدند. نتایج نشان داد با طولانی تر شدن دوره انباری، تیمار متیل جاسمونات باعث کاهش افت ظرفیت آنتی اکسیدانی و فعالیت آنزیم آنتی اکسیدانی کاتالاز میوه شد. بر همین اساس بیشترین ظرفیت آنتی اکسیدانی و فعالیت آنزیم کاتالاز در غلظت 12 میکرومولار به دست آمد. بیوسنتز اتیلن در میوه های تیمار شده در مقایسه با شاهد به طور معنی داری طی زمان تحت تاثیر قرار گرفت. به طوری که متیل جاسمونات در غلظت 12 میکرومولار موجب کاهش روند تولید اتیلن شد. همچنین استحکام میوه در تیمار متیل جاسمونات پنج میکرومولار با افزایش دوره انباری بهبود یافت. بر اساس نتایج این آزمایش متیل جاسمونات به دلیل افزایش بازارپسندی میوه توت فرنگی و همچنین عدم موارد منع مصرف و اثرات مضر، پتانسیل مناسبی برای کاهش تلفات پس از برداشت توت فرنگی را دارد.