بررسی کارایی مواد زیستی خون در درمان زخم های لیشمانیایی

هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات درمانی لیزات پلاکت بر روی زخم های ایجادشده توسط انگل لیشمانیا است.

در این پژوهش از همستر به عنوان مدل حیوانی موردمطالعه و از لیشمانیا ماژور (فرم پروماستیگوت) جهت ایجاد عفونت استفاده گردید. بعد از آلوده کردن همستر بافرم پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور، از روش Real-time PCR جهت پیدا کردن بخشی از ژنوم اختصاصی انگل با استفاده از پرایمرهای اختصاصی استفاده گردید. تزریق پلاکت، عصاره پلاکتی و پلاسما به محل ضایعه انجام شد و پس از انجام روش رنگ آمیزی H&E، محل ضایعه با استفاده از روش میکروسکوپی موردبررسی قرار گرفت.

نتایج روش Real-time PCR آلودگی همسترها را به انگل لیشمانیا تایید کرد. بررسی نمای هیستوپاتولوژی نشان داد که در نمونه های درمان شده با پلاسمای غنی از پلاکت، پاسخ التهابی و نکروز بافتی به همراه مقادیر بسیار زیاد انگل وجود دارد. میزان گستردگی زخم ها در هر دو گروه درمان شده با پلاسما و لیزات پلاکتی به طور قابل توجهی کاهش پیداکرده بود، اما در بررسی میکروسکوپی کاهش قابل توجه تعداد انگل در هیستوسیت ها به همراه التهاب بسیار کمتر در بافت پوست در گروه درمان شده با لیزات پلاکتی نسبت به گروه پلاسمایی مشاهده شد.

نتایج این مطالعه نشان داده که لیزات پلاکتی عملکرد بهتر و بالاتری در مقایسه با سایر بیومواد در بهبود و التیام زخم های لیشمانیایی دارد.