سیستم های انرژی هوشمند، مسیری به سمت توسعه انرژی های تجدیدپذیر

رشد جمعیت و نیاز کشور به حرکت در میسر توسعه، استفاده بهینه و بیشتری از انرژی را ایجاب می کند. در حال حاضر، سیستم های انرژی فعلی کشور با استفاده از سوخت های فسیلی به پاسخگویی به این نیاز می پردازند. محدود و پایان پذیربودن منابع سوخت های فسیلی، ایجاد انواع آلودگی های زیست محیطی، انتشار گازهای گلخانه ای و افزایش دمای کره زمین که از جمله معایب آشکار استفاده از انرژی های تجدیدناپذیر می باشد، ضرورت حرکت سریع تر به سمت استفاده از انرژی های تجدید پذیر را بیش از پیش مشخص می کند. عدم وجود مدل انرژی بهینه و کارآمد و نقص در ساختار سیستم های انرژی کشور، از مهمترین دلایلی است که سبب شده است تا با وجود آگاهی از مشکلات انرژی های تجدید ناپذیر و مضرات آن، همچنان ناگزیر به استفاده از این سبد انرژی باشیم. سیستم های انرژی هوشمند، با در نظر گرفتن هر سه سیستم اصلی انرژی (الکتریسیته، حرارت، انتقال) به صورت متصل به یکدیگر، سیستم انرژی را به عنوان یک کل مورد بررسی قرار می دهد تا ضمن تامین تقاضای آن، به ارایه راهکاری مناسب برای پاسخگویی به نیاز هر یک از بخش های زیر مجموعه خود، با بالاترین بازده فنی و اقتصادی، بپردازد. در همین راستا، در این مقاله، پس از بیان مبانی نظری سیستم های انرژی هوشمند و بررسی پیشینه شکل گیری و استفاده آن، به مشکل اصلی (عدم وجود تناسب میان افزایش جمعیت و افزایش مصرف انرژی در راستای دستیابی به توسعه پایدار) پرداخته شده است تا با بررسی روش های انجام کار، چگونگی دستیابی به مدل سیستم انرژی هوشمند، به منظور ایجاد مسیری هموار به سمت توسعه در بکارگیری انرژی های تجدیدپذیر معین شود.