پژوهشی در معنای پرهیز از حمله کریم گرسنه و لئیم سیر (حکمت 49 نهج البلاغه)

ینصح الإمام علی)ع(بتجنب الکریم الجای واللییم الشبعان فیالحکمه 13 من نهجالبلاغه للوهله الاولی، تحیط بسبب هذاالتحذیر، وخاصه بالنسبه للفرد الکریم، هاله من الغموض. لانفضایل الکریم تتطلب منا ان نتوق عکس ذلک فی مثل هذاالموقف. وفی حاله الشخص اللییم، وعلی الرغم من انه اقلغموضا، فإنه بحاجه للتبیر. بشکل عام، هناک استخدامان،حقیقی وافتراضی لجوع الشخص الکریم. وخلال هذه الدراسه،واستنادا إلی الاسباب اللغویه والادبیه والعقلیه والنقلیه، رفضالاستخدام الحقیقی لجوع الکریم وحظی استخدامه الافتراضیبالتایید. ویجدر بالذکر ان المعنی الاصلی لهذه الحکمه لم یتوضحبالاستعمال الافتراضی الذی یتطابق م عرف العرب بالبحثعنها فی المعاجم والشعر والامثال. لکن یتضح من الروایات انجوع الکریم فی الروایات هو موقف تعرض فیه للإهانه والتحقیروالذل مما ادی إلی تدنی مکانته عن قصد. وبطبیعه الحال، فإنتصرفه الشدید فی مثل هذا الموقف هو نتیجه لکیفیه تفاعلالآخرین معه بشکل غیر لایق، وإلا فإن سلوک الکریم نفسه بعیدعن العنف والحده. لکن شب اللییم یستعمل بالمعنی الحقیقیوالافتراضی. م توضیح ان هذا التحذیر یجب ان یوخذ فیالاعتبار فی جمی الاوقات فیما یتعلق بالصفات التی یتسم بهااللییم، ولکن فی ظروف الشب والسلطه، یصبح الامر اکثر ضروره.