واقع گرایی معنوی به عنوان مقوله ادبیات شناسی

خاستگاه معنویت در روسیه را باید در پذیرش مسیحیت و به ویژه در مذهب ارتودوکس به عنوان مذهب اصیل و ملی جستجو کرد که هزار سال پیش نیاکان ما آن را پذیرفتند. این مذهب، برادری، مهرورزی، بردباری، نوع دوستی و پذیرش وحی الهی را با خود به ارمغان آورده است. در نقد ادبی، ما در جستجوی اصطلاحی برای تعریف روش توصیف زندگی هستیم که در آن، جهان معنوی، حقیقتی والا و متعالی به شمار می رود. اصطلاح واقع گرایی معنوی که همان توصیف آرمان های مسیحیت به شیوه های ادبی است، بسیار پرکاربرد است. ویژگی های واقع گرایی معنوی را نه تنها در آثار ب. زایتسف، ای. شملف، بلکه در آثار و.یا. شیشکف، س.د. دراژین، آ.آ. آخماتوا، ن.س. گومیلیوف، یو. کوزنیتسف، ن. روبتسوف، و. کروپین و بسیاری از نویسندگان دیگر سده بیستم و آثار کلاسیک نویسندگان ادبیات روسیه سده نوزدهم می توان دید. تفاوت هایی میان واقع گرایی معنوی با رمانتیسم و واقع گرایی سنتی وجود دارد. در برخی از آثار ادبی معاصر، تقابل بین روح و کالبد به تصویر کشیده شده است. در نتیجه این تقابل معنوی است که شخصیت انسان شکل می گیرد.