مقایسه اثربخشی «آموزش مهارت های تاب آوری» و «مثبت اندیشی» بر کاهش تمایل به خودکشی در دانشجویان پسر

براساس شواهد موجود، میزان خودکشی به ویژه در میان جوانان در سال‏های اخیر در حال افزایش است. بنابراین اتخاذ رویکردهای پیشگیرانه، ضروری به نظر می رسد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی دو روش آموزش مهارت های تاب آوری و مثبت اندیشی در کاهش تمایل به خودکشی در دانشجویان بود.

در این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل که در سال 1397 انجام شد، 33 نفر از دانشجویان پسر شاغل به تحصیل در دانشگاه فرهنگیان به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه 11نفره (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها، از مقیاس اندیشه پردازی خودکشی (BSSI) استفاده شد. مداخله آموزشی برای گروه آزمایشی اول شامل آموزش مهارت های تاب آوری و برای گروه آزمایشی دوم شامل آموزش مهارت های مثبت اندیشی بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکووا)، تحلیل کوواریانس یک راهه و آزمون تعقیبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

میانگین نمرات پس آزمون افکار خودکشی و خرده مقیاس های آن در هر دو گروه آزمایشی با گروه کنترل تفاوت معنی دار داشت (0/001<p). همچنین بین دو گروه آموزشی مهارت های تاب آوری و مهارت های مثبت اندیشی نیز از نظر میانگین نمرات پس آزمون افکار خودکشی (0/01=p) و خرده مقیاس های تمایل به مرگ (0/001=p) و آمادگی برای خودکشی (0/001=p) تفاوت معنی دار مشاهده شد، اما این دو گروه از نظر خرده مقیاس تمایل به خودکشی واقعی با هم تفاوت معنی داری نداشتند (0/06=p).

آموزش مهارت تاب آوری نسبت به روش آموزش مثبت اندیشی بر کاهش تمایل به افکار خودکشی دانشجویان موثرتر است.