ارزیابی بازداری شناختی و رفتاری بیماران آسیب مغزی تروماتیک خفیف

بازداری، که توانایی فرد در نظارت و کنترل پاسخ ها تعریف می شود، یکی از مهم ترین کنش های اجرایی است که متعاقب آسیب مغزی دچار نقص می شود. به دلیل تاثیر مستقیم این توانایی بر کیفیت زندگی افراد، پژوهش حاضر با هدف مقایسه بازداری شناختی و رفتاری در بیماران با آسیب های مغزی تروماتیک خفیف (MTBI) که یک سال از آسیب آنها گذشته است با افراد سالم انجام شد.

 در این مطالعه توصیفی از نوع علی- مقایسه ای که در فاصله زمانی بهمن 1396 تا مهر 1397 انجام گرفت، 48 بیمار مرد MTBI با دامنه سنی 30 تا 55 سال که طی یک سال گذشته در بخش ICU بیمارستان شهدای هفتم تیر شهر ری و بیمارستان بقیه الله تهران بستری بودند، به عنوان گروه آزمایشی و 64 مرد سالم با دامنه سنی همتا به عنوان گروه کنترل به صورت در دسترس انتخاب شدند. هر دو با آزمون استروپ مورد ارزیابی قرار گرفتند و داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS 21 و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندراهه تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین نمرات زمان واکنش همخوان، زمان واکنش ناهمخوان و تعداد خطای همخوان (0/05<p) و تعداد خطای ناهمخوان، نمره تداخل و جمع پاسخ های غلط (0/01<p) در بیماران MTBI به صورت معنی داری از افراد سالم بیشتر بود

MTBI پس از گذشت یک سال می تواند در عملکرد لوب پیشانی مغز اختلال ایجاد نماید و کارکردهای اجرایی تحت فرمان این منطقه به ویژه بازداری شناختی و رفتاری بیماران را تحت تاثیر خود قرار دهد.