تجزیه و تحلیل سیستم های جبران خسارت بیمار

جبران خسارت بیماران در صورت ورود آسیب به آنان در فرآیند درمان از مباحث بسیار مهم در زمینه حقوق پزشکی است. برخی از سیستم ها علاوه بر جبران خسارت به بهبود عملکرد کادر درمان، بازداشتن آنان از ارایه مراقبت های بهداشتی نامناسب و ورود آسیب به بیماران و تضمین ایمنی بیماران کمک شایانی کرده اند. هدف این پژوهش بررسی سیستم های جبران خسارت بیماران بود که که با روش توصیفی- تحلیلی و با گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای انجام شد.

 سسیتم مسئولیت مبتنی بر تقصیر، سیستم مسئولیت سازمانی و سیستم مسئولیت غیرمبتنی بر تقصیر یا (No-fault) از رایج ترین سیستم های مسئولیت حقوقی پزشک در دنیا هستند. سیستم مبتنی بر تقصیر که در حال حاضر در ایران و بسیاری از کشورهای دیگر رواج دارد به دلایلی مانند طولانی بودن فرآیند دادرسی، دشواری اثبات تقصیر پزشکی و عدم جبران کامل خسارات وارده به بیمار، در تامین اهداف جبران خسارت و بازدارندگی به گونه ای موفق عمل نکرده است.در صورتی که پزشک در فرآیند درمان مرتکب تقصیری نشود؛ اما بیمار متحمل آسیب شود، می توان با استناد به قاعده "لاضرر" در فقه اسلامی سیستم No-fault را پیاده سازی کرد و حکم به ضمان و جبران خسارت وارده به بیمار نمود. در این راستا حقوق پزشکی می تواند مانند حقوق کار و حقوق خانواده با وضع قوانین به حمایت از طبقه ضعیف تر که بیماران هستند بپردازد؛ زیرا یکی از مصادیق حمایت از بیمار، جبران خسارت آسیب وارده به وی در صورت عدم تقصیر پزشک است.